می گویند طبق آمارها نوجوانان به خوبی به خطرات در دسترس قرار دادن اطلاعات شخصی خود واقفند و 60 درصد آنها صفحه پروفایل خود را در حالت «خصوصی» قرار داده اند تا فقط دوستان شان امکان دیدن محتوای آن را داشته باشند.

اما اگر واقع بینانه به این قضیه نگاه کنیم متوجه می شویم که شرکت های بزرگ وقتی نیاز به قبولاندن موضوعی در اذهان عمومی داشته باشند انواع آزمایش های پزشکی و علوم تجربی و آمارهای مختلف را شاهد می آورند که کار آنها خیری است در حق مردم و لا غیر.

اگر به 60-70 سال پیش بر گردیم می بینیم که شرکت های دخانیات برای فروش بیشتر، آمارهایی از فواید زیاد سیگار می آوردند و حتی در دوره ای پزشکانی آنها را تایید می کردند و حالا بعد از خسارت های جبران ناپذیر به جوامع بشری می گویند که نتایج درست نبوده.

ما در اینجا نمی خواهیم قضاوت کنیم شاید نهایت کاری که بکنیم قیاسی باشد بین موارد مشابه. به واقع چقدر یک نوجوان از پیامدهای اعمال خود در فضای سایبر می تواند اطلاع داشته باشد؛ او هنوز در حال آزمون و خطا برای رسیدن به ثبات است و نمی توان روی قضاوت و عملکرد با ثبات در آن سنین حساب کرد.

جدای از این، مسئله ای مهم تر وجود دارد که همواره تأکید ما در نگهبان بر آن بوده: «آموزش پیش از مواجهه». در شرایطی که حتی بزرگ تر ها هم درک و تصور درستی از حریم خصوصی خود ندارند و آموزش خاصی برای هیچ گروه سنی وجود ندارد چطور می توان به قضاوت نوجوان آموزش ندیده و در حال بلوغ اعتماد کرد؟